Żegnaj Sycylio . . .

Przed nami ostatni "pełny" dzień na Sycylii. Jutro zaś, po 5 miesiącach naszego życia na Wyspie, wracamy do domu, do Polski. Czas Erasmusa dobiega końca. Prawdę mówiąc nie wiadomo, kiedy to wszystko śmignęło. Jak się czuję? Smutno, dziwnie, pusto. Ciężko się rozstać, w pewnym sensie wchłonęliśmy w atmosferę Wyspy, staliśmy się jej częścią. Nie mogę jeszcze uwierzyć, że teraz nagle mamy ją opuścić, choć pewnie powinnam, bo walizki już prawie spakowane, a nasz pokój wydaje się pusty, jakby nie nasz. Pewnie dlatego nie mogę spać...Oczywiście mam powody, by cieszyć się z powrotu, zobaczę Rodzinę!, Dom! i Przyjaciół! Stęskniłam się za Wszystkimi!

Trudno jednak pożegnać mi się z tym cudownym miejscem, które przez ostatnie, niemal pół roku, było naszą oazą. Wygląda na to, że łatwiej przyzwyczaić się do nowego "umiejscowienia", niż myślałam. Szczególnie, że nasz czas spędzony tu, poza drobnymi incydentami, okazał się nieziemski! Wspominać z radością i tęsknotą będę każdą naszą chwilę i nowe doświadczenia...

...pierwszy dzień w Mesynie, pierwszą noc w Mesynie, pierwsze spotkanie z ludźmi, którzy obecnie są nam dużo bliżsi, pierwsze wino na Duomo, pierwszą wycieczkę z Anną i Gergely'm do Taorminy, pierwsze spotkanie z Etną, pierwsze spróbowane Arancino, kąpiele w morzu, pierwszego sycylijskiego stopa, Wyspy Liparyjskie, pierwszą wizytę mojej Rodzinki i nasze intensywne wyprawy, eksplorację Etny, moje wybuchowe urodziny z popiołem wulkanicznym na naszym balkonie, pobyt na Couchsurfingu u Fabio, pierwszy zdany egzamin, pierwszą (olśniewającą umysł) lekcję włoskiego ze Stefano, kolejne spotkanie z moją Rodzinką - tym razem z w Palermo, pierwsze w życiu trzęsienie ziemi, sycylijskie święta, przeprowadzkę, pierwszą noc w nowym mieszkaniu, pierwszy dzień, w którym zaczęłam mówić po włosku, wszystkie (co do najmniejszej) wycieczki na stopa i nasze kontakty z Sycylijczykami (także z Couchsurfingu), zdaną sesję, 5-dniowy wypad do Rzymu, festy w międzynarodowym towarzystwie, ostatni (włoski) egzamin, ostatnią wycieczkę, która okazała się słodkim jak cannolo deserem, ostatnią imprezę, na której mówiłam więcej po włosku niż po angielsku, ostatnie spacery po Mesynie... i całą masę innych rzeczy, które sumiennie opisywałam w postach :) i które zapamiętamy do końca życia...

widok na Mesynę z opuszczonej fortyfikacji

O tych gorszych momentach, których zresztą tak wiele nie odczuliśmy, już dawno zapomniałam! Cieszę się, że mogłam dzielić się tutaj na bieżąco naszymi przeżyciami, odkryciami, wyprawami... Całym naszym sycylijskim Dolce Vita :) Zawsze wierzyłam, że spontaniczne decyzje są najlepsze! Pomysł o wspólnym wyjeździe na Erasmusa narodził się rok i tydzień temu, podczas urodzin mojej przyjaciółki A.W. w klubie Rocker w Szczecinie ;) Został entuzjastycznie/automatycznie przyjęty, zaakceptowany i wprowadzony w życie w ekspresowym tempie, dzięki czemu teraz znajduję się właśnie tutaj, w Mesynie i piszę tego podsumowującego posta, na pożegnanie z Sycylią...  Nie potrafię tylko odpowiedzieć sobie na jedno pytanie: Kiedy do cholery minęło te 5 miesięcy ?!?!?

Jarosław Iwaszkiewicz „Pożegnanie Sycylii”

Wiem, czemu Etna śnieg swój w ciemnych skryła chmurach

I białych powojów rój roztrzepał zimny deszcz,

Czemu po zamku Mola zimny się deszcz przelewa

I pomarańczy kwiat nie wie, czy kwitnąć, czy spaść;

I winnic tarasy, tęskniąc ku słońcu nieistniejącemu,

Kurczą zielony liść i stoją szare jak grób;

I dzwon Taorminy wesołej żałobnym dzisiaj brzmi głosem,

Jak gdyby pogrzeb to był, a nie wiosenny dzień.

Czyż Persefona porwana wrócić do matki nie pragnie?

Znowu Pergusy gładź widziała Demeter łzy?

Wiosna odwraca ode mnie swe lica niechętne i blade,

Och, bo nie wiosennym ja syn, lecz zimy smutnej i złej.

Nie dla mnie róże i kwiaty fiołkowej woni niesplików,

Nie dla mnie pomarańcz gąszcz i cytryn cierpkich czad,

Patrz, jak się gwiazda północna schyliła nad horyzontem,

W tamtą więc stronę dąż, twoja ojczyzna tam.

Tam cię czekają mgły własne i kwiatów własnych mdły zapach,

Gorycz piołunów i traw, i susza wymarzłych pól,

Tam jest twoje powietrze, którym z przyrody oddychasz.

Próżnym jest świątyń głos. Czyliż zapomnieć chcesz?

Nie wolno Ci nie pamiętać! Od cierpień się nie wykręcisz.

I musisz zimy ssać wiew, na który skazał cię Bóg.

Na północ więc kieruj się teraz, na północ, na północ,

Do kraju mogił i chmur, do kraju krzyżów i chmur.

 Miejsca, które odwiedziliśmy podczas naszego pobytu na Sycylii :)

W sumie 1900 km autostopem po wyspie!

Pozdrawiam, jeszcze z Mesyny...