Przystań na Lofotach

„Górzyste północne wyspy to arcydzieło geologiczne, zanurzone w pieczołowicie pielęgnowanej tradycji"

National Geographic

To właśnie norweskie Lofoty stały się obiektem badawczym mojej pracy magisterskiej! Nie ukrywam, że o tak magicznym miejscu pisało się z przyjemnością i co najmniej na piąteczkę;) Tymczasem, przygotowując się ostatnio do wyjazdu, w trakcie pakowania, przypadkowo znalazłam pogniecione i poplamione karteczki z dawno już zagubionym wierszem o Lofotach. Szczerze mówiąc, sądziłam że już przepadł na zawsze. A tu taka miła niespodzianka! Oto wiersz, który pisałam w pociągu z Bodo do Oslo, wracając z letniej - pierwszej wyprawy na wyspy (na karteczkach wyrwanych z notesu, "pożyczonych" od siedzących nieopodal norweskich nastolatek;)). Oto i on.... 

Obraz mojej mamy "Przystań na Lofotach"

Przystań na Lofotach

Czerwone, żółte, niekiedy niebieskie

domki na palach z białymi oknami

migoczą na tafli wody, a w oddali 

Norweskie Morze, utkane rybackimi kutrami

Drewniane, malutkie, niczym bajkowe

stoją na straży północnych obyczajów

koncerty mew, zwykle całodniowe

dodają uroku tej przystani na skraju

Przybyszu. Zatrzymaj się, 

tylko bez pośpiechu, przystań na Lofotach.

zakochaj się w tych domkach, zatoczkach, obłokach

po niebie czy też wodzie płynących?

Latem ciesz się słońcem, co usnąć zapomina

zimą czekaj zorzy, w nocy spektakl się zaczyna

Wędruj dziarsko wśród białych szczytów gór, 

idąc, nie bój się brnąć w dal

zasmakuj w tradycji, gdy suszony dorsz to król 

smakując, wsłuchaj się w szum fal