Pierwszy rok na emigracji za nami

Właśnie mija nasz pierwszy rok na emigracji. Nie wiadomo kiedy to zleciało. Pamiętam nasze pierwsze, niepewne kroki na irlandzkiej ziemi. Tyle się od tego czasu zmieniło! Dość szybko znaleźliśmy prace i już po dwóch miesiącach się usamodzielniliśmy, kupiliśmy pierwszy samochód, który dzielnie służy nam do dziś (a przez osiem miesięcy przejechaliśmy nim 12 tysięcy kilometrów po całej wyspie!) i zaczęliśmy odkładać na podróże. Czyli wszystko zgodnie z planem;)

 Nasz widok z balkonu na rzekę Barrow - bezcenny;)

Nie był to jednak łatwy rok. Opuściliśmy bliskich i przyjaciół a co jakiś czas dopadały nas chwile zwątpienia i słabości (mnie częściej, pewnie dlatego, że jestem kobietą). Przebywając tak długo poza ukochanym krajem (nie państwem), człowiek tęskni za wszystkim. Za odgłosami i harmiderem miasta rodzinnego, za polską przyrodą i krajobrazami (szczególnie za polskim latem!), za ogródkiem i lasem, za śniegiem, za opóźnionymi pociągami, za podśmierdującymi pks'ami, za wszystkim, co od dzieciństwa znane i oczywiste. Na szczęście za narodowymi potrawami tęsknić nie musimy (w okolicy są trzy polskie sklepy i jadłodajnia). Poza tym, gdzie nie pójdziesz, usłyszysz polską mowę;) Dopiero na emigracji uświadomiłam sobie, że jestem patriotką. Wcześniej nie miałam pojęcia.

Nuży nas coraz bardziej życie w małym miasteczku. Z początku myślałam, że to takie urocze mieszkać na prowincji. Jakże się myliłam... Doskonale sprawdza się tutaj powiedzenie Polak Polakowi wilkiem. Wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą. Wszyscy plotkują i obgadują. Dla mnie - miastowej, cały ten brak anonimowości jest okropnie męczący. Trzeba uważać co i komu się mówi. Mam oczywiście na myśli Polaków a nie Irlandczyków. Większość z nich za granicą przeistacza się w zawistne bestie. Irlandczyk zawsze się przywita, zawsze się uśmiechnie, zawsze zapyta co słychać:) Polak zaś obdarzy cię nieszczerym, nieco złośliwym uśmieszkiem... Wiem, że nie można generalizować (żeby nie było - poznaliśmy też wspaniałych przyjaciół!:)), ale nasi rodacy za granicą stają się jacyś dzicy (choć podobno u Litwinów i Węgrów jest podobnie, również oni na obczyźnie zmieniają się w rywalizujące wilki). Straszna szkoda.

Co się dzieje, pytam. Odbija nam, jako narodowi, przez wyższe zarobki i dobrobyt? Bo bez problemu stać nas na samochód, wygodne mieszkanie i przyjemności? Czyż lepszy standard życia, nie powinien wpływać na wewnętrzny spokój, a co za tym idzie ocieplenie stosunków międzyludzkich? Skoro lepiej zarabiamy i nie musimy martwić się o jutro, nie musimy uczestniczyć w całym tym wyścigu szczurów, nie powinniśmy wyluzować? Więcej się uśmiechać? Trzymać sztamę z braćmi-rodakami w emigracyjnej niedoli? Nie wiem czy to przyjdzie z czasem czy jak. Byle kiedyś przyszło.

mglisty poranek nad rzeką Barrow

Na szczęście emigracja to także wiele zalet! Bo to w końcu dla nich tu przyjechaliśmy - dla plusów:) Mam akurat to wielkie szczęście, że moja Rodzina dość często może nas odwiedzać. W przeciągu roku objechaliśmy z nimi niemal całą wyspę. Nasz region, czyli południowo-wschodni Leinster znamy już jak własną kieszeń;) W sierpniu dotarliśmy do Irlandii Północnej. Odwiedzili nas również przyjaciele:) Do osobistych sukcesów dołączam opanowanie jazdy po lewej stronie;) Wiosną byliśmy w średniowiecznym Edynburgu, natomiast pod koniec września w Paryżu. Odkładamy też  na naszą wielką wyprawę;) Planów oraz pomysłów na ich realizację na szczęście nie brakuje. Co jeszcze przyniesie los? Czas pokaże:) Oby następny rok w Irlandii był jeszcze ciekawszy, obyśmy urzeczywistnili  wszystkie nasze projekty - nie tylko te wyjazdowe!

Czego emigracja uczy mnie każdego dnia? Pokory i wytrwałości w dążeniu do celów. Dla mnie to prawdziwa szkoła przetrwania. Codzienne zmagania z tęsknotą za krajem i bliskimi. Wewnętrzna szamotanina między priorytetami. Zostać czy wracać? Setki razy zadawałam sobie pytanie: "Dziewczyno! co ty tu do cholery robisz? Wracaj do domu! Czy nie tego potrzebujesz?" Tak, potrzebuję. I to bardzo. Ale chcę też spełniać marzenia, poznawać świat. A tutaj zdecydowanie łatwiej i szybciej zebrać na to fundusze. Życie jest tylko jedno. Gdybym wygrała w totka, natychmiast wyruszyłabym w podróż dookoła świata. A potem? To proste. Wróciłabym do Polski:) 

 z Rodzinką w Kinsale, wrzesień 2015

 Kiedy nie pracujemy, zwiedzamy!