Autostopem do Kilkenny

Po naszej ostatniej (w listopadzie) nieudanej próbie przedostania się autostopem z Genui do Mediolanu, zdecydowaliśmy się wreszcie na autostop w Irlandii, nasz pierwszy od tamtej pory. Wybraliśmy się do stolicy sąsiedniego hrabstwa - Kilkenny.

Nazywane niekiedy 'Miastem z marmuru' lub 'Małym Edynburgiem', jeszcze przed przybyciem Normanów, Kilkenny było stolicą Królestwa Ossary. Co więcej, w latach 1642-1648 było stolicą całej Irlandii! Do dziś zachowało się wiele ważnych budowli oraz kilka fragmentów murów miejskich, pamiętających czasy średniowiecza. Obecnie, miasteczko tętni życiem za sprawą wielu pubów, knajpek i kawiarenek. Ponadto, to właśnie z  Kilkenny wywodzi się najlepsza drużyna Hurlingu, narodowego sportu Irlandii (o tym jednak napiszę przy innej okazji, najpierw musimy wybrać się na jakiś mecz!).      

nasza trasa: New Ross - Kilkenny - Waterford - New Ross, ok 110 km na stopa (najpierw z 5 km szliśmy we "właściwe" miejsce do łapania ;))

 te żółte drzwi... :)

 ogród różany przy zamku w Kilkenny - zimą, raczej senny i przytłumiony

 Zamek ten zbudowany został jeszcze w XII wieku za sprawą Richarda de Clare. Następnie, na rozkaz Wilhelma Marshala (który poślubił córkę Richarda) zamek został rozbudowany. Hrabia ten,  był jednym z najsłynniejszych angielskich rycerzy tamtych czasów.

Warto wspomnieć, że miasteczko Kilkenny przez około 500 lat kontrolowane było przez angielsko-normańską Rodzinę Butlerów, która zamieszkiwała zamek aż do XIX wieku. Dziś portrety jej członków, można podziwiać w zamkowej galerii. Co ciekawe, dawniej zamek posiadał cztery ściany (miał wówczas wewnętrzny dziedziniec). Tak się składa, że to oddziały Olivera Cromwell'a ( U źródeł ) zniszczyły czwartą ścianę, przez co  dziś, zamek ma kształt litery "U". Przy zamku znajduje się także duży park miejski.

 rzeka Nore - ta sama, która wpływa do "naszej" rzeki Barrow

jedna z zamkowych baszt

Dom rodziny Butlerów (obecnie luksusowy hotel) znajduje się tuż przy zamku. Rodzina rezydowała na przemian, raz zamku raz w willi (np. kiedy w zamku trwały przebudowy).

wyroby ceramiczne w miejscowym centrum sztuki i rękodzieła

Ulica św. Patryka biegnie od zamku do miasteczka

zamek znajduje się nad samą rzeką - widok z mostu

 rycina  z XIX wieku źródło 

wałęsając się uliczkami

sklep z pamiątkami i gadżetami, dotyczącymi hurlingu

niska zabudowa panuje w większości irlandzkich miast

chyba tylko w Dublinie natrafić można na wieżowce

ruiny średniowiecznego kościółka

tajemniczy ogród

knajpki w centrum Kilkenny

wąskie uliczki

pub przy pubie - esencja żywej Irlandii ;)

Czarne Opactwo

Weszliśmy do środku jednego z najstarszych kościołów w kraju, datowanego na początek XIII wieku, a naszym oczom ukazały się ogromne, zachwycające wiraże...

Popołudniowe słońce, akurat doskonale je oświetliło. Muszę przyznać, iż to jedna z piękniejszych świątyń, jakie wiedziałam w życiu! (a widziałam ich już tyle, że niektóre zlewają mi się i mieszają z innymi - tej jednak nie zapomnę!)

  urokliwe zakątki

idąc w stronę katedry św. Kanizjusza

Jedna z niewielu zachowanych - cała uliczka z kamienia (tutaj człowiek przez chwilę naprawdę poczuł się jak w średniowieczu)

Katedra w stylu angielskiego gotyku wraz z niewielkim cmentarzem i dziwną wieżą, przypominającą raczej fabryczny komin ;) niestety wstęp do katedry płatny... za jakie grzechy, pytam!?

w oddali zamek, który dominuje nad miasteczkiem

stary arkadowym most - bardzo mi się podobał

To tyle jeśli chodzi, o nasze pierwsze odwiedziny w tym średniowiecznym, urokliwym miasteczku. Zapewne  nie raz jeszcze tam wrócimy i jeszcze dokładniej zgłębimy jego zakątki oraz historię. Wypadałoby też napić się piwa, w jednym miejscowych pubów a nawet lepiej - zwiedzić miejscowy browar! Musieliśmy jednak zacząć wracać, by zdążyć do domu przed zachodem słońca. Z sycylijskich doświadczeń wiemy już, że stopa po ciemku lepiej nie łapać, bo idzie ciężko lub wcale...

Co do pierwszych autostopowych wrażeń z Irlandii, jesteśmy zadowoleni, bo ostatecznie wszystko się udało. Trasę tę krótką przejechaliśmy w pierwszą stronę na raz (z panią Marzeną;)), w powrotną zaś na dwa (zabrali nas młodzi Irlandczycy). Trzeba jednak przyznać, że na podwózkę czeka się tu znacznie dużej niż w innych krajach. Momentami traciliśmy już nadzieję. Albo po prostu tak nam się trafiło. Może musimy dopiero przyzwyczaić Irlandczyków, do takiego sposobu podróżowania? ;)